“Меҳргон яке аз куҳантарин ҷашнҳои мардуми ориёинажод буда, гузаштагонамон онро ҳамчун ситоишу ниёиши Меҳр ё Митро ва рамзи аҳду паймон ва дӯстиву муҳаббати ойини меҳрпарастӣ таъбир кардаанд. Меҳргон иди ҷамъоварии ҳосили рӯёндаи деҳқон, иди фаровонӣ, шодию нишот, дӯстию рафоқат, ваҳдату ягонагӣ ва меҳру садоқат аст.” Эмомалӣ Раҳмон
Имсол дар шаҳри Душанбе ҷашни Меҳргон 19 октябр дар Боғи фарҳангию фароғатии ба номи Абулқосим Фирдавсии пойтахт баргузор карда шуд.
Меҳргон яке аз ҷашнҳои қадимии мардуми тоҷик ва дигар халқҳои форсизабон аст, ки таърихи чандҳазорсола дорад. Ин ҷашн асосан дар фасли тирамоҳ баргузор мешавад ва бо ҷамъоварии ҳосил, фарорасии нимаи сол ва шукргузорӣ аз неъматҳои табиат вобаста аст. Меҳргон аз калимаи “Митра” ё “Меҳр” (Митро) гирифта шудааст, ки маънояш дӯстӣ, меҳру муҳаббат, рӯшноӣ ва офтоб аст.
Меҳргонро анъанавӣ дар рӯзҳои 16-17-уми октябр ё рӯзҳои аввали моҳи Меҳр (бар асоси тақвими аҷдодӣ) ҷашн мегиранд. Дар тақвими суннатии зардуштӣ, Меҳргон рӯзи 16-уми моҳи Меҳр аст. Ҷашни шукргузорӣ барои ҳосили фаровон. Рамзи адолат, равшанӣ ва дӯстӣ.
Дар гузашта, Меҳргон ҷашни давлати сиёсӣ ва мазҳабӣ низ буд, ки подшоҳон онро бо шукӯҳу шаҳомат баргузор мекарданд. Оро додани хон бо меваҷот, гул, анвои шириниҳо ва нӯшокиҳо. Пӯшидани либоси нав ва тоза, махсусан дар рангҳои шод. Гузаронидани маросимҳои суннатӣ, сурудхонӣ, рақс ва бозии анъанавӣ. Ба ҳамдигар ҳадя додан ва орзӯи нек кардан. Ҷашни Меҳргон дар замони давлати Ҳахоманишиён, Ашкониён ва Сосониён бо шукӯҳ ҷашн гирифта мешуд. Дар “Шоҳнома”-и Фирдавсӣ омадааст, ки Меҳргон ба шарафи пирӯзии Фаридун бар Захҳок низ ҷашн гирифта шуд.
